Rozdział 8.

  José   

     Przyjeżdżając na wakacje do Santa Ana nie spodziewałem się, że mogą one tak wyglądać. Co mam na myśli mówiąc „tak”? Po pierwsze: nie sądziłem, że będę musiał niemalże codziennie ratować przyjaciela, który nie potrafi nigdy trzymać rąk przy sobie. Od dziecka broniłem go, tłumaczyłem jego zachowanie, a on i tak robił to na co miał ochotę. Jadąc tutaj byłem pewny, że Antonio się zmienił, dorósł czy coś takiego, jednak już po pierwszym dniu w Ameryce zorientowałem się, że mój przyjaciel ani trochę się nie zmienił. W jego głowie wciąż były jedynie imprezy, nowe dziewczyny no i oczywiście motory, które w moim życiu również odgrywają ważną rolę, jednak zupełnie inną niż w życiu Antonio. Po drugie: miałem nadzieję wyszaleć się, owszem przeszkadzało mi, że mój przyjaciel nie szanuje kobiet i wymienia je częściej niż własną bieliznę, jednak ja również teraz tego potrzebowałem. Odkąd dwa lata temu rozstałem się z dziewczyną, nie potrafiłem się zakochać ani zaufać żadnej innej kobiecie. Chodziłem na randki, na głupie spotkania, a czasami nawet decydowałem się na coś więcej, jednak tchórzyłem i kończyłem to szybciej niż się zaczęło. Natomiast będąc w Santa Ana, czuję, że moje życie dobiega diametralnej zmianie, a wszystko zaczęło się gdy poznałem Hope. Niewinną, przepiękną dziewczynę, której poczucie humoru i zainteresowanie piłką nożną wywarło na mnie ogromne wrażenie. Nagle z dnia na dzień zacząłem rozumieć, że wcale nie chcę stawać się podobnym do Antonio, że to byłoby dla mnie zbyt wiele. Jednak jest pewna sprawa, przez którą zaangażowanie może źle się skończyć, dla mnie jak i dla dziewczyny.

      -Znowu muszę ratować Ci dupsko?- zapytałam odbierając dzwoniący telefon. Oczywiście był to nikt inny jak Anotnio, który jak co wieczór pojechał na wyścig. Przyjeżdżając tutaj miałem w planach jeżdżenie z nim, jednak po pierwszych trzech dniach stwierdziłem, że to nie dla mnie i chciałem z tego zrezygnować, niestety nie udało się. Za każdym razem kiedy cieszyłem się ze spędzonego wieczoru przed telewizorem mój telefon musiał się odzywać a na ekranie wyświetlało się imię przyjaciela.

-No stary potrzebuje sto dolców- odezwał się zdyszany Antonio a w tle można było usłyszeć jedynie krzyki, piski i rozmowy przekrzykujących się ludzi. –Mógłbyś mi je przywieźć?- dodał po chwili a zaraz później zaśmiał się głośno a wraz z nim jakaś najprawdopodobniej dziewczyna. Pokręciłem z niedowierzaniem głową wiedząc, że nawet jeśli się nie zgodzę to po pięciu minutach zmienię zdanie i będę w drodze do bruneta.

-Jak sobie radziłeś kiedy mnie tutaj nie było? –zapytałem jedną ręką ubierając dresowe, krótkie spodnie. Antonio przerwał mi drzemkę, którą uciąłem sobie podczas oglądanie jednego z najnudniejszych jak dla mnie filmów, mam na myśli „Lśnienie”.

-Sam nie wiem- odpowiedział dodając po krótkiej chwili- Jakby co to kasa jest w tym czarnym pudełku po krawacie w szufladzie na bieliznę pod bokserkami z batmana- wyjaśnił na jednym tchu zaraz później biorąc kilka głębokich oddechów, które mogłem usłyszeć w słuchawce telefonu.

-Będę za dziesięć minut- rozłączyłem się nawet nie czekając na odpowiedź przyjaciela. Sam się zastanawiam dlaczego ja wciąż mu pomagam, za każdym razem jestem na jego zawołanie, obojętnie o co nie chodzi ja rzucam wszystko i jadę by mu pomóc. Może czuję się wobec niego zobowiązany przez to, że od małego wyciągałem go z tarapatów, a może to przez to, że jest on jedynym przyjacielem, za którego za pewne oddałbym życie gdyby trzeba było. Nie chcę żebyście sobie pomyśleli, że Antonio to zły człowiek czy coś w tym stylu ponieważ jest wręcz przeciwnie. Jeśli już go poznasz i zdobędziesz jego zaufanie możesz być najszczęśliwszą osobą na ziemi, gdyż to właśnie on odmieni Twoje życie. Po bliższym poznaniu wszyscy uważają Antonio za wspaniałego faceta, każdy go lubi i podziwia a on dla swoim przyjaciół czy rodziny zrobi dosłownie wszystko, tak więc można mnie nazwać szczęściarzem.

Ubrałem kask na głowę spoglądając w okna Hope, jednak w żadnym z nich światło się nie świeciło co mam nadzieję oznaczało, że dziewczyna poszła spać. Odbierając ją z imprezy widziałem w niej zupełnie inną osobę, uśmiech na jej twarzy nie był szczery jak zawsze, ręce jej się cały czas trzęsły i co chwile przygryzała wargę a już zorientowałam się, że robi to gdy jest poddenerwowana. Nie wypytywałem ją o nic gdyż domyśliłem się, że bycie wścibskim nie jest cechą, którą powinienem posiadać. 

     Ruszyłem spod bloku nie zważając na to, że licznik już dawno przekroczył dozwoloną prędkość. Chciałem jak najszybciej znaleźć się na miejscu, dać Anotnio to o co mnie prosił i po prostu wrócić do mieszkania, w którym spokojnie będę mógł rozłożyć się na kanapie, która wcale nie jest taka niewygodna jak myślałem pierwszego dnia. Zaparkowałem motor obok pozostałych po czym rozejrzałem się dookoła w celu zlokalizowania przyjaciela. Znalezienie mężczyzny o ciemnych włosach graniczyło z cudem gdyż była ich tutaj masa. Wyciągnąłem telefon z kieszeni i wybrałem numer przyjaciela, jednak nie musiałem czekać aż odbierze gdyż ujrzałem go siedzącego na jednym z murków a na jego kolanach blond dziewczynę. Ruszyłem ku przyjacielowi a kiedy brunet mnie dojrzał wstał z miejsca szepcząc coś do dziewczyny.

-O dzięki stary- Antonio wziął ode mnie pieniądze, które mu wręczyłem po czym poklepał mnie po ramieniu odwracając się do dziewczyny a za chwile znowu przenosząc wzrok na mnie.- Może zostaniesz? Jest tu sporo dobrych lasek- zaśmiał się i zaraz później skinął głową na siedzącą blondynkę, która co chwile uśmiechała się głupio w naszą stronę.

-Nie dzięki- spojrzałem za plecy przyjaciela krzywiąc się delikatnie. Była zdecydowanie nie w moim typie. Tu już nie chodzi o to, że wyglądała na pustą po prostu wiedziałem, że skoro jest ona zainteresowana Antonio to nie należy ona do tych najmądrzejszych. Nie śmiem twierdzić, że mój przyjaciel jest głupi nic z tych rzeczy, jest on po prostu leniwy i zazwyczaj wybiera te kobiety, z którymi nie będzie miał trudno, i które zrobią dla niego wszystko co tylko on sobie zapragnie- tak wiem czysta głupota, jednak on naprawdę potrafi oczarować. Antonio studiował chyba każdy z możliwych kierunków, najpierw prawo, później dziennikarstwo, ekonomie w tym samym czasie zahaczył o turystykę i zakończył na medycynie- dokładnie na tym kierunku co ja. On miał nieco utrudnioną sytuację gdyż był on tutaj a ja moje studia kończyłem w Hiszpanii. Pewnie uznacie to za dziwne, miałem wiele ofert pracy w Hiszpanii oraz w Portugalii potrzebowałem tylko jakiegoś stażu, kilka szkoleń i mógłby być ze mnie drugi doktor House,  a ja jednak wybrałem pracę w szkole. Zdecydowałem się na to z kilku powodów: po pierwsze- medycyna przestała mnie interesować, co wchodziłem do jakiegoś szpitala i widziałam biegających w kółko lekarzy doszedłem do wniosku, że to życie to zdecydowanie nie dla mnie. Po drugie:  w szkole podstawowej w mojej okolicy potrzebowali nauczyciela angielskiego, wiedziałem, że łatwo nie będzie go znaleźć , dlatego postanowiłem się zgłosić sam nie wierząc w swoje możliwości. Po kilku dniach oddzwoniono do mnie wysłano mnie na jeden krótki kurs i dostałem pracę. Od niecałych trzech miesięcy uczę dzieciaki angielskiego co idzie mi naprawdę świetnie a matki maluchów nie raz wzdychają na mój widok- już pierwszego dnia to zauważyłem, wierzcie lub nie, nie czuję się z tym najlepiej.

-Stary wstawaj- poczułem jak coś ląduje na moje twarzy. Nie otwierając oczu zrzuciłem z siebie poduszkę, którą przed chwilą rzucił we mnie przyjaciel.  Chciałem się przeciągnąć jednak kiedy tylko się ruszyłem wydałem z siebie cichy jęk spowodowany silnym bólem głowy. Czułem jakby ktoś rozrywał mi głowę od środka. Reszta ciała również dawała o sobie znać, łącznie  z bolącym nadgarstkiem za pewne od złego spania gdyż dopiero co wyślizgnąłem rękę spod pleców. Nie wiem co się działo wczoraj w nocy, ale przeczuwam, że to nie było nic dobrego skoro nawet tego nie pamiętam. Jedyne wspomnienie to to, że jednak zdecydowałem się zostać z Anotnio, który wygrał wyścig i zaprosił swoich znajomych wraz ze mną na imprezę. Wszyscy skorzystali i tak oto teraz leżę tutaj z potwornym bólem głowy i niesamowitą suszą w gardle. Uchyliłem lekko powieki czując jakby ważyły one z dwadzieścia kilo po czym rozejrzałem się po pokoju spod przymrużonych oczu. Znajdowałem się w salonie czego oczywiście się od razu domyśliłem. Przeniosłem wzrok na szklany stół widząc leżący na nim mój telefon i portfel, który bez wahania chwyciłem otwierając i przeglądając jego zawartość. Uniosłem się szybko zajmując pozycję siedzącą jednak momentalnie pożałowałem tego ruchu gdyż ból głowy diametralnie się powiększył. Przymrużyłem powieki i przyłożyłem palce do skroni masując je delikatnie. Kiedy  w końcu doszedłem do siebie zajrzałem jeszcze raz do portfela widząc w nim kompletną pustkę.

-Co się stało z moją kasą?- odwróciłem się zza siebie widząc w kuchni stojącego w samych spodniach Antonio. Mężczyzna uśmiechnął się szeroko i z puszką napoju energetyzującego ruszył w moją stronę opadając po chwili na skórzany fotel.

-A jak myślisz? –zapytał brunet sięgając po paluszki, które leżały na stole. On w porównaniu do mnie wyglądał na zdrowego i pełnego życia człowieka, ja natomiast czułem się jakbym nie spał trzy noce, nic nie jadł ani nawet nie pił- pomijając trunki. –Przepiłeś wszystko, a mówiłem żebyś przystopował- Antonio wzruszył bezradnie ramionami po chwili unosząc się z miejsca. Poklepał mnie po ramieniu i udał się z powrotem do kuchni. Osunąłem się na kanapie kładąc nogi na stole a twarz chowając w dłoniach. Próbowałem przypomnieć sobie jakiekolwiek wydarzenie z wczorajszej nocy jednak jak na złość moja głowa była jedną wielką pustką. Jedyne wspomnienie jakie przeszło mi przez głowę była blond dziewczyna. Uniosłem się z miejsca wiedząc, że niczego więcej od samego siebie się nie dowiem po czym ruszyłem do kuchni stając przed lodówką i wyciągając z niej karton mleka.

-Była tam jakaś blondynka  z nami? –zapytałem zamykając lodówkę i upijając do końca mleko. Wyrzuciłem karton do kosza zaraz później odwracając się do przyjaciela, który właśnie robił sobie płatki z mlekiem.

-Stary, żeby tylko jedna- zaśmiał się ironicznie wkładając miskę do mikrofalówki. –Ale była pewna Melissa, chyba wpadłeś jej w oko bo całą noc za Tobą chodziła jednak Ty byłeś zbyt uparty ciągle mówiąc o innej. Niestety imienia tej innej nie zdradziłeś- Antonio wzruszyła ramionami wyciągając miskę i wkładając do nie łyżkę powąchał mleko z płatkami oblizując swoje usta- Pyszne zrobiłeś śniadanko Antonio- uśmiechnął się dumnie siadając przy blacie kuchennym.

     I chyba właśnie tyle dowiedziałem się na temat imprezy, może tym lepiej. Obiecać mogę sobie jedno- nigdy więcej takich imprez. Ostatecznie kończę z tego typu zabawami, których w moim życiu było naprawdę wiele. Od dziś staję się w zupełności poukładanym mężczyzną skupiającym się wyłącznie na sobie. Nie powinienem dopuszczać do siebie kobiet tym bardziej takich jak Hope, która przez ostatnie dni chodziła mi po głowie non stop. Jesteście pewnie ciekawi dlaczego nie chcę się zaangażować w żaden związek co? Przykro mi, teraz się tego nie dowiecie. 

Jak widzicie napisałam ten odcinek jak José, nie wiem czy więcej takich się pojawi dlatego chciałabym Was zapytać o zdanie. Uważacie, że myśli i odczucia José powinny częściej się pojawiać czy raczej mam skupiać się bardziej na postaci Hope? :)