Prolog

     Szłam ulicami mojego ukochanego, rodzinnego miasta przyglądając się wszystkim i wszystkiemu. Mimo później godziny czułam się bezpiecznie, wiedziałam, że marne są szanse żeby ktoś mnie napadł, zabił czy zgwałcił jednak mimo wszystko w mojej głowie pojawiał się taki scenariusz. Nie potrafiłam sobie wyobrazić mojej śmierci tego, że kiedyś po prostu zamknę oczy i się nie obudzę, że rozstanę się z osobami, które tak bardzo kocham, że z dnia na dzień stracę wszystko co posiadam. Strata ważnej dla Ciebie osoby jest czymś co trudno opisać. Czujesz wtedy ból, roztargnienie a nawet złość, czasami pada pytanie „Dlaczego nie ja?” i wtedy uświadamiasz sobie, że taki był plan, że tego pragnął Bóg, zabrać Ci kogoś kogo kochasz nad życie. Musisz uczyć się żyć od nowa, bez osoby, która w Twoim życiu odgrywała ważną rolę jednak zawsze trzeba być na to przygotowanym, na to, że na drodze życia nie spotykamy tylko szczęścia i wielkiej miłości, ale również smutek i kłody, które rzucane są nam prosto pod nogi. Masz zazwyczaj dwa wyjścia: możesz się o nie potknąć i nie poddać się nie wstając albo próbować walczyć starać się znowu stanąć na nogi, jednak jedno jest pewne, istnieje małe prawdopodobieństwo , że zdołasz je ominąć. Ja dałam radę, nie było łatwo to fakt, potrzebowałam kilka miesięcy by na nowo dostrzegać kolory świata, nie widzieć go jedynie na czarno czy w ciemnych odcieniach szarości. Gdyby nie osoby, które były ze mną nie dałabym rady, nie zauważyłabym tego, że kiedy cierpię, cierpią inni. Każdego dnia dzwoniono do mnie, pisano, czy odwiedzano, zazwyczaj najczęściej zadawano jedno, krótkie pytanie, które zazwyczaj powodowało podniesienie ciśnienia, czego chyba nikt nie lubił. Pytanie brzmiało następująco „Dobrze się czujesz?”, a wtedy Ty masz ochotę wziąć pierwszą lepszą rzecz, która jest obok Ciebie- czy to pilot, laptop czy nawet fotel- i rzucić tym w osobę zadającą tak niemające znaczenia pytanie. Trzy miesiące nie wychodziłam z domu, leżałam w brudnych ciuchach z tłustymi włosami i ani gramem makijażu, zastanawiając się dlaczego odebrano mi tak wiele znaczącą osobę, jednak nikt nie potrafił mi odpowiedzieć, jedynie próbowali wytłumaczyć, przemówić do mnie, czego ja nie planowałam słuchać. Jeśli masz konkretną odpowiedź mów od razu, jeśli nie- po prostu daj mi spokój. Tak właśnie wyglądało moje życie po śmierci mojego starszego o trzy lata brata Ethan’a.

Moje cierpienia nagle z dnia na dzień zaczęły słabnąć, jakbym po prostu została z nich oczyszczona, jakby sam Ethan chciał, żebym zapomniała o tym przeklętym dniu, o piętnastym września 2011 roku. Z moją mamą było podobnie, płakała dniami i nocami, siedziała w dawnym pokoju syna, który mieścił się na poddaszu i tuliła do swojej twarzy jego koszulkę, której nie zdarzyła wyprać. W przypadku ojca było nieco inaczej, owszem czuł smutek, ból i pustkę, jednak nie pokazywał tego, wszystkie swoje emocje dusił w sobie a jedynie komu się z nich zwierzał to samemu Ethan’owi siedząc przy jego grobie.

    Ulice w Santa Ana były niemalże puste, od czasu do czasu przed oczami przemknął mi człowiek. Wszystkie sklepy były pozamykane, a jedynie gdzie można było się udać to do puby, w których zazwyczaj siedzieli mężczyźni po czterdziestce i upijali swoje smutki.  Wracałam do domu, do mieszkania, w którym czeka na mnie mój facet, który przywita mnie u progu i weźmie w swoje szerokie ramiona. Szłam od Sophie- mojej cudownej przyjaciółki, która nalegała bym spędziła z nią babski wieczór, nie musiała długo prosić. Przebywanie w jej towarzystwie było wspaniale, człowiek miał okazję oderwać się od swoich problemów, z którymi borykał się każdego dnia. Sophie była otwartą osobą mającą masę znajomych, którzy oddali by za nią życie, była zupełnym przeciwieństwem do mnie. Blondynka kochała imprezy i przygody na jedną noc, natomiast ja wolałam spędzić czas siedząc w domu z najbliższymi mi osobami, a zmiana mężczyzn jak rękawiczek nie wchodziła w moim przypadku w grę.

Na początku wraz z przyjaciółką umówiłyśmy się na babski wieczór aż do rana, jednak koło pierwszej zapragnęłam położyć się w swoim łóżku i móc wtulić się w tors mojego mężczyzny, dlatego pod pretekstem wyślizgnęłam się z mieszkania Sophie obiecując, że następnym razem zostanę na noc.  Miałam nadzieję, że Tyler ucieszy się widząc mnie w drzwiach, że może akurat dzisiaj będzie miał chęci i ochoty na spędzenie czasu ze mną.

     Idąc jedną z ostatnich dzielnic, które miałam do pokonania wyobrażałam go sobie. Siedzi za pewne w samych spodenkach od piżamy- są w kartkę, czarno-szaro-czerwoną, do kostek- na łóżku, z laptopem na kolanach i skupiony jest tylko i wyłącznie na pisaniu swojej trzeciej książki, która ma wyjść za kilka miesięcy. Chyba nie wspominałam, że mój facet jest pisarzem, wydał już dwie książki, które sprzedawały i wciąż sprzedają się bardzo dobrze, jedna z nich „Tylko powiedz, że mnie kochasz” została wyróżniona i zajęła drugie miejsce w rankingu najlepiej sprzedających się książek w Californii. Nie wiem o czym jest książka, nad którą  pracuje w tym momencie, ale jednego jestem pewna, będzie ona wspaniała jak dwie pozostałe. Z Tyler’em poznałam się na jeden z imprez organizowanych przez Sophie, na początku nie zwróciłam na niego uwagi, wydawał mi się być zwykłym facetem, który planuje ostro zaszaleć, jednak było zupełnie inaczej. Podszedł do mnie przedstawiając się i jak normalny człowiek zagadując, opowiadał kawały, słuchał mnie, natomiast sam dużo nie mówił o sobie. Powiem Wam, że dopiero po czterech randkach dowiedziałam się, że jest pisarzem i że to właśnie jego dwie książki zajmując miejsce na górnej półce w moim mieszkaniu. Świetnie się dogadywaliśmy, spędzaliśmy ze sobą każdą wolną minutę, robiliśmy wszystko na noc mieliśmy ochotę do czasu do póki nie zdarzył się wypadek mojego brata, właśnie wtedy mężczyzna zaproponował, żebym się do niego wprowadziła.  Z początku uważałam, że to kiepski pomysł i sądziłam tak przez kolejny rok. Wiele osób uważało, że to szaleństwo, że decydujemy się na zamieszkanie razem, my wiedzieliśmy, że to najlepsza decyzja jaką dokonaliśmy w życiu. Przyznam Wam się do czegoś, od pewnego czasu czuję, że w moim życiu czegoś brakuje, wydaje mi się, że wszystko jest monotonne, że każdy dzień to powtórka z poprzedniego, może powinno się to zmienić, właśnie teraz, kiedy zaczynam wakacje, jednak ja nie czuję by cokolwiek zmierzało ku zmianom. Mam wrażenie, że wszystko stanęło w miejscu, jakby czas nagle się zatrzymał, a mimo to wskazówki zegara wciąż się poruszały. Sophie twierdzi, że to przez Tyler’a- fakt nigdy za nim nie przepadała- ale może ma rację? Może faktycznie jestem z nim z przyzwyczajenia, po prostu obawiam się samotności, wiedząc, że mogę sobie nie poradzić, jednak może to nie we mnie tkwi problem a w Tyler’rze? Od kilku tygodni wydaje się być inny, taki nieobecny, kiedy coś do niego mówię mam wrażenie, że mnie nie słucha, gdy podchodzę do niego i próbuję pocałować on nagle tłumaczy się, że jest zmęczony.  Przypuszczam, że to co było między nami wygasa, on mnie unika, a ja nawet nie staram się tego zmienić. Kocham go, ale to nie ta miłość co była na początku i miała zostać do końca życia.